Jacqueliny Bournemo

Konu: Jacqueliny Bournemo 29/8/2010, 21:14

Boğucu havadan sonra rüzgarın geri gelmesi bugünün tek sevindirici olayıydı benim için kuşkusuz. Hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz hissediyordum kendimi. Onun yanımda olmasını istiyordum. Yaşama sevincim gitmişti onunla birlikte. Bitmişti her şey benim için... O olsaydı şimdi gülerdik boyuna, eğlenirdik ama o yokken nefret bile boştu benim için. Hayatın benim için ifade ettiği tek bir şey dahi kalmamıştı. Çünkü zaten hayatım oydu. O her şeyimdi benim. Sapsarı, altın gibi, ipek saçları ve buz mavisi gözleri gözümün önünden hiç gitmiyordu. Her şey onu hatırlatıyordu bana.

Parktaki en tenha yere kıvrıldım öylece. Ah, işte yağmur yağıyordu ! Biraz sonra üstüne oturduğum toprak çamur olacaktı ama şu an umrumda değildi bu. Sevinmiştim biraz. En azından ağlayabilecektim ve ağladığım fark edilemeyecekti. Gözümden aşağı süzülen her damla yağmurmuş gibi gelecekti herkese. Acımı bilmeyeceklerdi. Herkes eskisi gibi beni duygusuz olarak tanıyacaktı. Güçsüzlüğümü fark edemeyeceklerdi. Gerçi şu durumda beni ağlarken görmeleri de umrumda değildi. Hayatımı kaybetmiştim, ağlasam herkes normal karşılardı herhalde ama bunu bir de kendime yedirebilseydim iyi olacaktı.

Yağmurun her yere değişinde çıkardığı sesler rahatlamamı sağlıyordu. Müzik gibiydi aynı. Güzeldi, sakinleştiriciydi. Uyuşturucunun üzerimdeki etkisi gibi. Uzaklardan gelen ayak sesleri ve kulağımda çınlayan kahkahalar içinse aynı şey söylenemezdi. Canımı yakıyordu. Sanki beni güçsüzleştirmek için çıkarıyorlardı o sesleri.

Kafamı eğdim ve yüzümün diğerleri tarafından görülmesini engelledim. Aslında amacım bu değildi. O kahkahaları duymamak için yapıyordum bunu. Neşeli çığlıklar derdim eskiden bunlara. O da hep kızardı ama bunlar gerçek azarlamalar değildi elbet. O hayatımdaki tek dostumdu ve onu da kaybetmiştim. Michelle'i kaybetmiştim...

Hala sesler geliyordu. Kurtulmak imkansızdı bu neşeli çığlıklardan. Onu düşündükçe bu sesler bırakmayacaktı yakamı. Güçlü olmak zorundaydım. Tek bir hareketle ayağa kalktım. Başım dönmüştü. Paltoma baktım. Yarısı çamur içinde kalmıştı. Yağmur hala yağıyor, ben yürürken bana eşlik ediyordu.

Bir an durdum. Zihnim boşalmıştı. Acı bitmişti. Beynim bedenime öncülük ediyordu. Şimdi köprüye yol alıyordum. Yarım saate ölecektim ve her şey sonlanacaktı. Ruhum bedenimden ayrılacak, bütün duygular yok olacaktı. Onsuz yaşamanın anlamı yoktu, ölümden beterdi belki... O halde ölmeliydim daha kötüsünü yaşamamak için. Bu mantıklıydı, evet.

Adımların hızlandı. Az kalmıştı. İçimde bir öfke vardı. Sanırım Tanrı'ya duyulan bir öfkeydi bu. Michelle'i benden aldığı için hissediyordum bunu. Bu öfke de ölümle sonlanacaktı. Bu yüzden takmıyordum, durmuyordum. Yürüyordum ölüme.

On dakika sonra nihayet köprünün ortasındaydım. Korkuyordum ama yapacaktım bunu. Uca doğru yürüdüm. İnsanların attığı çöpler vardı, birkaçına basmıştım. Suya baktım, hızla akıyordu. Cesedimi bulamayacaklardı, güzel bir haber daha.

Zihnimi boşaltmaya çalıştım. Sadece Michelle'i düşünecektim. Kollarımı açtım ve ileri doğru bir adım daha attım. Bir adım sonra aşağı düşecektim. Ölecektim. Yaşam sona erecekti.

''Yaşam sona erecek !'' Bağırmıştım bütün gücümle. Artık beni duysalar da çok geçti. ''O kadar emin olma.'' Damon'ın sesiydi bu. Ne olursa olsun tanırdım bu sesi. Kardeşimdi. Aslında çift yumurta ikiziydik. Birbirimizle iyi anlaşmasak da severdik birbirimizi. Her zaman benden daha olgundu ve daha popülerdi. Özellikle de mavi gözleri ve kaslı vücuduyla kızların rüyalarını süslüyordu.

Kendime geldim, ''Michelle olmadan yaşamamın ne anlamı var ?'' Hıçkırıklara boğulmuştum yine. Damon yanıma geldi ve bana sarıldı. Çelimsizdim, güçsüzdüm. Rahatlıkla arabasına \'sansür\'ürdü beni. Ölmek istiyordum ama güçsüzlüğüm engelliyordu beni. Damon etkileyici sesiyle, ''Planını bozduğum için üzgünüm ama sana ihtiyacım var.'' dedi. Cevap vermek istiyordum ama konuşamıyordum. Damon arabayı sürerken tek düşündüğüm Michelle'di.