Alexandrea Parnella

Kofti Mesaj Sayısı : 1

Susmak, saklanmak için bazen en kolay yol...
Bu yüzden hakkımda söylenen şeylere aldırmamaya çalışsamda, haklı olduklarını düşünme hissinden kendimi alamıyorum. Arkamda bıraktığım her şeyi özleyeceğim. Bunun için her ne kadar üzgün olsamda, gitmek en doğrusu olacak... Sanırım. Sonu olmayan bir yol, gideceği yeri bilmeyen aptalın teki, ben... Gitmek en doğrusu olsa bile, kalmak için omuzumda hissedeceğim bir el yardımcı olabilirdi. Bulunduğum park saatler ilerledikçe ıssız ve soğuk olmaya başlamıştı. En iyisi buradan gitmem olurdu. Yavaşça oturduğum banktan kalktım, etrafıma baktım ama kimse yoktu. Gördüğüm tablo ayaklarımın daha hızlı bir şekilde ilerlemesine neden oldu. Sert adımlarla ilerlerken, arkamda duyduğum en küçük çatırtı bile beni ürkütmeye başlamıştı. Etrafa bakarken, önüme fırlayan kediye o an hissettiğim sinir ve korku ile sert bir tekme attım. Canı yanmış olmalıydı, asla sergilemeyeceğim hareketler beni çileden çıkartıyordu. Kedi hızlı adımlarla uzaklaşmış, ben ise olduğum yere yığılıp kalmıştım. Kendimi iyi hissetmiyor, yaşamakdan gün geçtikçe nefret ettiğimi anlıyordum... Derin düşüncelere dalmışken, etrafın tamamen karardığını hissettim.

Gözümü açtığımda, tanımadığım bir yüz ile karşı karşıya geldim. Kim olduğunu, beni nasıl bulduğunu ve neden orada bırakıp gitmediğini merak ediyordum. Aklım sorularla doluydu. Cevaplarını ararcasına kafamı bir sağa bir sola sallayıp duruyordum. Ayağa kalktım ve teşekkür ederek kapıya doğru ilerlemeye başladım. Dışarıya çıktığımda, sabahın ilk ışıkları yüzüme çarpıyor, gözlerimi rahatsız ediyordu. Biraz önce bulunduğum evin önündeki araba gözüme çarptı. Garip ve eski bir arabaydı bu. Plakası ; 99-TN-34G6. Etrafıma biraz göz gezdirdim ve ilk bulduğum sokağa daldım. Yürürken bir amacım yoktu ama bir hedefe ulaşırcasına koşar adımlarla ilerliyordum. İlerlediğim yolun çıkmaz sokak olduğunu kafamı kaldırınca farkettim. Söylenerek geri döndüm. Arkamdan bir ses geldi, bir araba sesine benziyordu. Dönüp baktım, hiçbirşey yoktu. Yürümeye devam ettim...

Bir çıkış yolu bulmuş gibiydim, bu karanlık ve basık sokaktan kurtulmak istiyordum. Kaçarcasına her gördüğüm sokağa dalıyordum ama hepsi çıkmaz, hepsi karanlık. Çıktığım eve geri dönüp buradan nasıl ayrılacağımı sormak istedim, evi önündeki eski arabadan tanıdım. Kapıyı çaldım, açan olmadı. Çaldım, çaldım ve çaldım. Kapıyı kimse açmıyordu, evin arka tarafına doğru ilerlemeye başladım, bir cam vardı. Camdan içeriye bakma fikri ne kadar doğru olmasada daha fazla burada kalmak istemiyordum. Biraz zıpladım ve camın kenarına tutundum. İçerisi bomboş ve karanlıktı. Ama bunun olması imkansız birşeydi. Daha on dakika önce içeride yaşayan insanlar vardı. Ya kafayı yiyordum, ya da bir rüyada olmalıydım. Eğer bir rüya ise bu gördüklerim, hemen uyanmak için gözlerimi biraz ovuşturdum. Gözlerimi açtığımda kendimi yerde buldum. Elimi camdan çekince yerle bir olmuştum. Elimden birinin sızladığını hissettim, dikkatlice baktım sol elim kanıyordu, cam kesmişti. Ama küçük bir kesik değildi, yinede aldırmadım. Sokağın ortasında çığlık çığlığa bağırmaya başladım. '' Kimse yokmu ? '' '' Lütfen, yardım edin! ''
Ne kadar bağırsamda, feryatlarda bulunsamda bir kişi bile çıkıp yardım etmiyordu. Bir çıkmazın içinde kala kalmıştım sanki. Çıkmak için ne kadar yalvarsam, boştu. Beni duyan birileri olmalıydı, mutlaka... Çıkmak için hem etrafıma sesleniyor, hemde elimin acısını hafifletmeye çalışıyordum. Kanımın yere damlayışından başka hiçbir ses işitmiyordum. Burası çok sessiz ve ıssız bir yerdi.

Günler sonra... Artık kendimi çok yalnız hissediyordum. Kimseyi görmemiş, kimse ile konuşmamıştım. Bu durumdan sıkıldım, buradan kurtulmanın tek yolu ölmekmi ? Yerde bulduğum bıçağı elime aldım ve kalbime sapladım. Sanırım artık kurtulmuştum. Ama artık susmak değil ölmek, saklanmak için daha iyi bir yola benziyor...